GÜNEŞ, YAĞMURU ÖPERKEN

Gerçeğin, içimdeki hislerle metamorfozdan geçirip bakabildiğim o 
halleri ve bedenimin durmak bilmeyen devinimlerine gözlerimi kapayıp başka 
bir bilince taşıyışım oldukça derinden etkiliyordu beni... Hatta bir gün 
gerçeğin ne olduğunu bile unutur olmuştum... Ta ki beni bu işkencelerle 
dolu rüyadan uyandıran o kaideyi keşfedinceye dek... Sınırsızca 
koştuğum yolların çizgileri yoktu ve her an karşıdan gelen birşeyle 
çarpışabilirdim...

O, bana şeritlerin varlığıyla mutlu olabileceğimi öğretti... Ya da ben 
öğrendim bunu bilmiyorum ama ta küçük yaştan beri bunu öğrenmek 
istiyormuşum gibi bir his duydum içimde... Ben kuralları hep öcü gibi 
algılardım... Özgürlüğü kısıtlayan şeyler işte... Ama bugün bakıyorumda aslında 
özgürlük başka birşeymiş... Özgürlük yapabilir olup yapmalar değil, 
gerçekten orada olmakmış... Öteki türlü kuralları yıkmaktan başka birşey, 
asi olmaktan başka birşey değilmiş... Sonra şunu hatırladım... Bir asi 
nereye kadar asidir... Ölüme kadar mı? Peki ya ben... Ölmek isteyen bir 
zavallı mıyım bu yeryüzünde yoksa yaşamak isteyen özlem dolu bir sevda 
masalı mı? 

Oysa her kuralı yıktığımda bilemezdim sevdaların da yitik türküler gibi 
unutulacağını... O, bana yol çizgilerinin özlem olduğunu hatırlattı... 
Çünkü yaşamak bir özlemdi ama yaşayabildiğimiz ölçüde özlemdi... 

Ve gerçek, bir yere varmak değildi... Bir çizgiden ötekine basmak 
değildi... Ya da yolu bitirmek... Gerçek, yol aldığını bilmek ve yolu 
paylaşmaktı... Söyleyin bana hangi asi yolu paylaşır? Ve hangi asi gerçekten 
mutludur yaşam karşısında... Bir çiçeği dalından koparırken el, asi 
değil midir? Bir tomurcuk topraktan başını kaldırırken asi değil midir? 
Hangisi gerçektir peki...Özlem dolu bir bekleyişin ardından tohumun 
filizlenmesi mi? Yoksa kırlarda özgürce koştuğunu zanneden tezcanlı ruhların 
sınır tanımaz eziciliği mi? 

O, bana güzel olanı öğretti... Güzel olan bendeydi ve bildiğim 
hiçbirşeyde yaşadığım hiçbirşeyde bunu duyumsadığımdan daha mutlu olmadım... 

O bana sevmeyi öğretti... Bir tohumun güneş ve suyla buluşuncaya kadar 
sessizliğe ve karanlığa gömülü bedeninde sadakati... Yeryüzünü güle 
çeviren tomurcuk bahçesindeki güller kadar narin zerafeti... Ve hiçbir 
ölümün, gerçeğin yanında ağlamayacağını söyleyecek kadar yüce bir sevgiyle 
dolu cesareti öğretti...

Alnımdan öpüp uzaklaşırken, gözyaşlarımı tutamadım... Biliyorum ben 
artık ben değildim. Bende ondan bir parça vardı şimdi... 
Gül kokan cennet öpücüğü ~~

Yazılar Menüsü